ایشان در مصاحبه با خبرگزاری فارس فرموده اند:
همه باید از اینکه به وظائف خود عمل کردند خوشحال باشند و به نتیجه کاری نداشته باشند؛ این فرهنگی است که امام به ما یاد داده است.
در این که ما مأمور به وظیفه هستیم نتیجه هر چه شد شد؛ حرفی نیست؛ سخن در وظیفه و شناخت مصداق آن است. کسی که وظیفه را نشناخته و به کاری دست زده که وظیفه نبوده، حق ندارد بگوید خدا را شکر که عمل به وظیفه کردیم کاری هم به نتیجه نداریم. کم نبودند کسانی که به حکم انجام وظیفه، حسین علیه السلام را تنها گذاشتند و یا به کربلا آمدند و قربة الی الله آن جنایت را خلق کردند.
به جای آنکه مقدس مآبانه از یک تشخیص و رفتار غلط سخت گفته و با افتخار از کنار آن بگذریم، جا دارد برگردیم و آن وظیفه شناسی خود را واکاوی کنیم.
چرا وقتی به یک نتیجه نامطلوب می رسیم عوض آنکه رفتار خودمان را مورد تردید و بازنگری انتقادی قرار دهیم فورا سراغ حکمت نامعلوم الهی می رویم و می گوییم: نیروهای انقلابی مطمئن باشند که حتماً حکمتی در کار است و مصالح عالیه را خدا می‌داند و بس.
درست است که ما در برخی از عملیات‌ها رسماً شکست می‌خوردیم و شهدای زیادی می‌دادیم، اما نبریدیم و ادامه دادیم تا به این عزت رسیدیم؛ اما این دلیل نمی شود که از تصمیم ها و رفتارهای غلطی که سبب آن شکست ها و شهادت ها شد چشم پوشی کنیم و طوری سخن بگوییم که گویا چون ما بر حق بوده ایم پس همیشه درست عمل کرده ایم.
این سخن شما بسیار درست است که اگر وظیفه خود را در انتخابات انجام داده‌ایم باید خیالمان از نتیجه راحت باشد . مگر وظیفه، رأی دادن به شخص آقای جلیلی بود؟
روشن است و شما نیز قبول دارید که وظیفه اصلی و اولیه، تلاش برای پیروزی جبهه اصولگرایان بود چرا که فرمودید: اگر مطمئن بودم که ائتلاف آقای جلیلی با ایشان (قالیباف) موجب رای آوردنشان می‌شد به سهم خودم در این زمینه تلاش می‌کردم. و این وظیفه عملی نمی شد مگر با تمرکز آرا روی کسی که از اقبال عمومی بیشتری برخوردار بود یعنی قالیباف. شما که چنین اطمینانی به آقای جلیلی نداشتید و می فرمایید: بنده اگر مطمئن بودم آقای جلیلی رای می‌آورد، علنی از ایشان دفاع نمی‌کردم. چرا به تقویت آراء ایشان و در نتیجه تضعیف آراء فرد پیشتاز این جبهه پرداختید؟
فرمودید: اگر می‌دیدم ائتلاف فایده و یا ضرورتی دارد به حمایت علنی از ایشان اقدام نمی‌کردم. با تعجب می پرسم که چطور شما به فایده و ضرورت ائتلاف پی نبردید؟ مگر اتحاد و ائتلاف طرف مقابل را ندید؟ مگر مقام معظم رهبری سخن از رأی بالا و سدید منتخب سخن نگفت؟
اصل حمایت کردن از فرد غیر پیشرو در جبهه اصول گرا، کاری برخلاف وظیفه بود با این حال شما دو دلیل هم ذکر فرموده اید که هیچکدام نمی تواند بی توجهی به آن وظیفه اصلی را توجیه کند. فرموده اید: بنده به دو دلیل از ایشان حمایت کردم یکی به این دلیل که گفتمان صریح انقلاب تضعیف نشود.
عرض می شود: مقابله با تضعیف، پسندیده است اما اگر خطر تعطیل بیخ گوش بود چه؟ باید فکری برای تضعیف کرد یا خطر تعطیل را چاره کرد؟
دوم اینکه واقعا شایستگی‌هایی را در آقای جلیلی یافتم، و امیدوارم جامعه در آینده بیشتر از خدمات ایشان استفاده کند.
آیا این یافته های حضرتعالی که سبک بیانش، بسیار شبیه به یافته های آقای احمدی نژاد در مشایی است؛ می تواند دلیل باشد برای پراکنده کردن جمعی که می توانست متحد باشد؟
ضمن آنکه شما دیگر کاندیداهای اصول گرا را هم انقلابی و هم دارای شایستگی دانسته اید و بدان معترف هستید. (البته این معنایش آن نیست که شایستگی‌های دیگر نامزدها را زیر سوال ببرم و یا حتی به آنها اعتراف نکنم و یا دیگران را انقلابی ندانم.)
در مورد ائتلاف اصول گرایان هم، اولا نتیجه بعد از انتخابات را مبنای تصمیم گیری تان برای پیش از انتخابات قرار داده اید و این روا نیست. ثانبا معلوم نبود اگر روی یک نفر ائتلاف می شد جناب روحانی می توانست در همان دور اول پیروز میدان شود آن هم با کمتر از یک درصد آرا. به قول آقای شریعتمداری کیهان:
ممکن است گفته شود مجموعه آراء آنها نیز کمتر از آراء آقای روحانی بود که در پاسخ باید گفت؛ مردم با مشاهده تعدد آنها و مخصوصا موضع‌گیری برخی از آنان علیه یکدیگر در مناظره‌های تلویزیونی، بیم آن داشتند که این تفاوت نظرها و کنار نرفتن به نفع دیگری رویه و روشی باشد که هنگام ریاست بر قوه مجریه نیز ادامه یابد و همانند آنچه در دولت دهم شاهد بودند برخی از تنش‌های آسیب‌رسان را در پی داشته باشد. (یادداشت 27/3/92)
گیرم بعد از ائتلاف هم باز، روحانی پیروز میدان می شد؛ فرقی که می کرد این بود که ما به وظیفه خودمان یعنی تقویت جبهه اصولگرایی عمل کرده بودیم؛ همان کاری که حداد عادل کرد و دیگرانی که با این تشخیص، به قالیباف رأی دادند که امروز، اینها باید بگویند خدا را شکر که به وظیفه عمل کردیم هر چند نتیجه این شد؛ نه کسانی که در اصل شناخت وظیفه دچار اشتباه شدند.
خلاصه اینکه؛ اشکال، در انجام به وظیفه نبود؛ در شناخت وظیفه بود.
نتیجه ناپسند را زمانی می توان به امور غیبی حواله کرد و از انجام وظیفه شادمان بود که اصل وظیفه را درست تشخیص داده باشیم و در انجام آن هم از ما کوتاهی سر نزده باشد؛ ولی اگر بد تشخیص دادیم و به غلط رفتار کردیم؛ باید برگردیم و کسانی را هم که بردیم برگردانیم؛ شجاعانه بگوییم که ما در تشخیص وظیفه اشتباه کردیم؛ نه آنکه از مصلحت الهی خرج کنیم و بعد از کشتن سهراب برای سلامتی اش حدیث کسا بخوانیم.
انتخابات به پایان رسید. مردم فهیم و بصیر ما بار دیگر دعوت رهبرشان را لبیک گفتند و برای سرفرازی نظامشان حماسه ای بس شگرف آفریدند. درود و رحمت خدا بر این مردم.
به سهم خود انتخاب جناب حجةالاسلام روحانی به سمت ریاست جمهوری اسلامی ایران را به ایشان تبریک عرض کرده و از خدا می خواهم به ایشان و دیگر همکارانشان توفیق خدمت به این مردم شایسته خدمت را عطا نماید.
در این انتخابات معلوم شد انتخابات در ایران آزادتر از هر آزادیست که دشمنان ما پزش را می دهند.
معلوم شد که نظام حاکم، فرد به خصوصی را نمی آورد که بعد از صندوق درش آورد.
معلوم شد تقلب گسترده ای که گفتند تهمت بی شرمانه ای بود برای لکه دار کردن چهره پاک این نظام.
معلوم شد مردم با تمام وجود نظامشان را دوست دارند هر چند به برخی یا بسیاری امور معترض باشند.
معلوم شد انتخابات در این نظام تشریفاتی نیست و کسی نمی تواند با قاطعیت منتخب را قبل از رأی گیری مشخص کند.
معلوم شد اتحاد پیروز است و تفرقه محکوم به شکست و این وعده خداست که یدالله مع الجماعة.
معلوم شد بصیر کیست و از این داعیه داران بصیرت کدامشان بینا هستند و کدامشان مدعیان بی خبر.
معلوم شد اکثر مردم جامعه، معدلِ روندِ موجود در کشور را نمی پسندند.
هم دعا می کنیم و هم کمک تا جناب روحانی بتواند در انجام مسئولیت سنگینی که به دوش گرفته است موفق باشد.
امید داریم تا با تدبیری شایسته تمام امکانات موجود را در خدمت این مردم گرانقدر به کارگیرد.
این عبارتها زمانی پشت سر هم ردیف می شوند که کمتر از هشت ساعت به آغاز رأی گیری یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری مانده است.
هنوز اصول گرایان چند شعبه هستند و جناح مقابل متحد و سرمست از درایت خود و بی تدبیری طرف. اگر نبود قالیباف، امشب حسن روحانی با خیالی تخت تا صبح می خوابید و فردا شب، هاشمی و خاتمی، موسوی و کروبی پیروزی اش را به او تبریک می گفتند؛ اما او نیز اخبار را رصد می کند و فکر قالیباف راحتش نمی گذارد، ولی امیدوار است به پریشانی این جمع.
در جبهه تکه تکه اصول گرایان نه آقایان می فهمند که باید متحد شوند و آنکه اقبال بیشتری دارد را تقویت کنند و نه حامیان جان برکفی که قربة الی الله با احساس وظیفه ای که کرده اند در دل ورشکسته گان سیاسی قند آب می کنند به این مهم توجه دارند.
هنوز نفهمیده اند که امروز وظیفه چیست!!
وظیفه را این دانسته اند که به قالیباف و زیر دستانانش درشت بار کنند و مدام جا نماز جلیلی را آب بکشند و بگویند آن حرفهای بسیار مقدسی را که همین جماعت برای احمدی نژاد ساختند. عده ای بی آنکه بدانند تکنوکرات را چگونه می نویسند تا چه رسد به معنایش قالیباف را با همین ذکر لعن می کنند و با آب و تاب از پای قطع شده جلیلی سخن می گویند. عزیزانی هم که هزاران نفر را خط می دهند به جای آنکه وظیفه را بشناسد و از فراز منبر و پشت تریبون مسیر را نشان دهند چنان سرگرم تفسیر اصطلاح گفتمان انقلابند که بیا و ببین!
عده ای هم خوب یاد گرفته اند که پشت بند هر تصمیمی که می گیرند و روشن می شود که نتیجه اش مضر است بگویند ما مکلف به وظیفه ایم و نه نتیجه! بله این حرف کاملا درست است اما این برای کسی است که وظیفه را درست تشخیص داده و در شناخت آن کوتاهی نکرده است نه این جماعت که اصلا نفهمیده اند امروز وظیفه چیست.
جماعتی که نمی فهمد و یا نمی خواهد بفهمد؛ حقش است که به این بحثها سرگرم باشد و رئیش بشکند تا در مقابل جناب روحانی، مقتدرانه بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زند تا شاید، شاید اینها بفهمند که وظیفه چه بود و عمل به وظیفه کدام.
تا دیروز که همه می دانستند در این جبهه، رأی قالیباف بیشتر است باید دیگران به نفع او کنار می رفتند تا این نهرها یک سیل خروشان شود و کار را در مرحله اول تمام کند؛ که نکردند آن کاری را که حداد کرد.
آنها که نکردند لااقل پیروان و معتقدان به گفتمان اصول گرایی که می بینند قالیباف از استقبال بهتری برخوردار است خودشان (هیئات، تشکلها، خود مردم) آرایشان را روی او متمرکز کنند تا خواب خوش رغیب پریشان شود و امیدش ناامید گردد.
آنها سرکیف از اتحادشانند و اینها نه تنها شرمنده تفرقه خجالت آورشان نیستند و فکری برای درمان آن نمی کنند که هیچ تا همین الآن هم نشسته اند و با بحثهای آب دوغ خیاری می کوبند به یکدیگر.
بر چنین جماعتی حق همان است که جناب روحانی رئیس شود و بکند آنچه عقبه اش در سر دارند.
