سالهایی نه چندان دور که با نفیر ترسناک آژیر خطر تن زنان و کودکان ما به لرزه در می آمد و از ترس اصابت آنچه در آسمان بود به گوشه ای خزیده و پناه می بردند تا بلکه جان سالمی به در برند کسی گمان نمی کرد که چند سال بعد، از همان مردان و زنان دیروز و بچه های آن روز، عده ای نه چندان کم با دستی باز و دلی پر هوس، آغوش مهر بگشایند و بر آن پرنده در آسمانِ دشمن اینگونه روی خوش نشان دهند و بر اصابتش این چنین شادان و خرسند باشند.