چهل و چهارمین آیه از سوره‌ی مبارکه‌ی بقره درباره‌ی کسانی است که دیگران را به انجام کارهای نیک فرمان می‌دهند و خود از عمل به آنچه می‌گویند سر باز می‌زنند. گویا فقط این دیگرانند که باید کارهای خوبی را که او می‌گوید انجام دهند و خود او در این باره هیچ وظیفه‌ای ندارد؛ جز گفتن به دیگران.
از دلیل روایی (حدیث ثقلین) و سیره عملی آن حضرت به خوبی ثابت می شود که زهرای مرضیه سلام الله علیها همانند پدر بزرگوارشان و دیگر امامان معصوم علیهم السلام جلوه ای تام از قرآن کریم است که قرآن در کلام و عمل او هویدا شد.
گرچه این موضوع یکی از چند موضوعی است که حضرت زهرا سلام الله علیها درباره آن سخن گفت؛ اما اگر خواسته باشیم تنها یک عنوان به این خطبه دهیم حق آن است که نامش را خطبه امر به معروف و نهی از منکر نهیم؛ زیرا جامع ترین نامی است که می تواند تمام موضوعات این خطبه را در بر بگیرد.
در دنیای امروز داشتن یک فضیلت تلقی می شود. اینکه کسی از نظر مالی سرآمد دیگران باشد و بهتر از دیگران دستش به دهانش برسد ارزشی برای او قلمداد می شود و همین ارزشمند بودن ثروت و دارایی در فرهنگ رایجِ امروز، سبب شده تا ما شاهد یک ماراتون نفس گیر بین کسانی باشیم که داشتن را فضیلت می دانند و تلاش می کنند تا با رسیدن به دارایی بیشتر، برای خود ارزش بیشتری را دست و پا کنند.
