وقتی صحبت از امید و آرزو می شود همه از آن به نیکی یاد می کنند و با این جمله که «انسان به آرزو زنده است» مهر تاییدی بر نیک نامی آرزو می زنند. در مقابل این باور، برخی گزارهای دینی وجود دارند که از آرزو به نیک نامی یاد نکرده و در مواردی به نکوهش آن پرداخته اند. قرآن و نهج البلاغه از منابعی هستند که این گزاره ها در آن به چشم می خورد.
درباره حوزه و حوزویان تصوراتی وجود دارد که خود سبب ایجاد تصوراتی گشته ناشایست و نامربوط. این نوشته درپی ریشه یابی آن تصورات است.
چندی پیش پاپ فرانسیس (پاپ کلیسای کاتولیک روم) در سخنان خود، گزارشی از یافته های جدید کلیسا ارائه کرد که برای جامعه دینی جالب توجه بود.
در قسمت قبل بعد از نقل چکیده مهمترین سخنان او، بخشی از آن را که درباره انکار جهنم بود؛ نقل کرده و به نقد آن پرداختیم. در این قسمت به نقد ادعاهای دیگر او می پردازیم؛ البته ادعاهایی که با عقاید الهی ما در تعارض است.
سخن درباره دین نجاتبخش و اینکه آیا یهودیت و مسیحیت امروز، دین نجاتبخش و آیین مقبول الهی هستند یا نه موضوع مقاله ای بود به نام «آیا یهودیان و مسیحیان به بهشت می‌روند؟» که در همین پایگاه منتشر شد و نظرات موافق و مخالفی را به دنبال داشت. برخی نظرهای داده شده از سوی کاربران محترم نیازمند به پاسخ و یا توضیح بیشتر بود که پیش از این بخش اول این کار منتشر شد و اینک بخش دوم آن تقدیم می‌گردد.
در خبرها آمده است پاپ فرانسیس (پاپ کلیسای کاتولیک روم) در سخنانی گزارشی از یافته هایی جدید کلیسا ارائه کرده که جالب توجه است. او در این سخنان منکر جهنم شد و دین را برخاسته از قلب انسانها دانست. او ضمن اعتراف به نادرست بودن برخورد پیشین کلیسا با برخی از مسایل اخلاقی، آغوش کلیسا را به روی همگان، حتی بی خدایان و همجنس بازان، باز دانست و از هر کس با هر عقیده و رفتاری خواست به کلیسائیان بپیوندد. او همچنین دین را عنصری متغییر و قابل پیشرفت معرفی کرد با این قابلیت که می‌تواند با هر مرام و مذهبی حتی با بی مذهبی کنار آید و کاری کند که صاحب آن، لطف کرده خدا را به رسمیت بشناسد. پاپ در عین زیبا دانستن انجیل، تغییر در آن را به دلیل وجود عباراتی تعصب برانگیز و دعوت کننده به محاکمه ضروری دانست.
