بسم الله الرحمن الرحیم 

امام به تعلیم الهی عالم به غیب است. در اوایل کتاب شریف کشف الغطاء به نمونه هایی از این نوع معلومات غیبیه که نزد امام معصوم علیه السلام بوده است اشاره شده است.

از آنجا که علم امام به غیب، فیض و ظهور علم الهی به غیب است لذا دارای همان صفات و ویژگی هاست. علم خداوند به یک حقیقت همراه با علم به تمام شرایط وجودی آن است؛ صاحب چنین علمی می داند که فلان شخص، فلان کار را کی، کجا و تحت چه شرایطی و با اختیار خود انجام می دهد؛ از این رو این چنین علمی به ما وقع در آینده هیچ گاه باعث اجبار به آن کار نمی شود.

در جریانی که در ذیل نقل می شود امیرالمؤمنین علیه السلام به حبیب می فرماید تو آن کار را نکن (بر اساس اختیاری که حبیب دارد حضرت او را از آن فعل حرام نهی می کند) ؛ اما می دانم که تو آن کار را قطعاً خواهی کرد (بر اساس علم غیبی که حضرت دارد).

أخبروه بموت خالد بن عرفطة فقال علیه السلام لم یمت وسیقود جیش ضلالة وصاحب لوائه حبیب بن جمار فقام إلیه حبیب بن جماز ( جمار ) وقال انی لک محب فقال إیاک ان تحمل اللواء ولتحملنَّها وتدخل من هذا الباب یعنی باب الفیل فلما کان زمان الحسین علیه السلام جعل ابن زیاد خالدا على مقدمة عمر بن سعد وحبیب صاحب لوائه

کشف الغطاء (ط.ق) - الشیخ جعفر کاشف الغطاء - ج 1 - ص 14