تعداد قابل توجه از سوالاتی که در حوزه دین و آموزه های آن مطرح می شود ناشی از عدم شناخت جایگاه عقل در اعتبار سنجی گزاره های دینی است.
همه می دانند در تحلیل و بررسی صدق و کذب گزاره های منسوب به دین، عقل نقش مهمی دارد؛ اما چیزی که کمتر به آن توجه می شود دامنه عملکرد و اظهار نظر عقل در این حوزه است.
به گمان بسیاری از مردم، عقل حق دارد در تمام مسائل مربوط به دین وارد شده و نظر دهد. تا جایی که پنداشته اند اصلا ملاک درستی و نادرستی هر گزاره و حکمی که به دین نسبت می دهند تنها و تنها عقل است. و او حق دارد اینگونه بگوید: «هر چه را که من فهمیدم و با مسلمات من جور در آمد درست است و صحیح و هر چه را که من نفهمیدم و با مسلمات من جور در نیامد غلط است و باطل.»
