گويا متوجه عرض بنده نشديد.
عرض بنده اين بود که چرا در جايي که فعل معصوم و غير معصوم با هم تعارض مي کند، شما فعل غير معصوم را حجت مي دانيد؟ اگر ادعاي شما اين است که حضرت زهرا در برخي مواقع پوشيه نمي زده است، خوب اين را مطرح کنيد ديگر چرا مي گوييد چون زن امام و شهيد بهشتي پوشيه نمي زدند پس پوشيه افراط است؟ چرا وقتي کسي مي گويد حضرت زهرا و حضرت زينب سلام الله عليهما پوشيه مي زدند شما فعل آنها را با فعل غير معصومين تطبيق مي دهيد؟
بله دين را علما به ما رساندند، اما نه علمايي که نظرات شخصي خود را به خورد مردم مي دهند. علمايي که روايت را به مردم مي رسانند. کساني مانند شيخ صدوق و مجلسي و شيخ حر عاملي دين را به مردم رساندند. وإلا اگر دين از همان ابتداي غيبت صغري در دست علمايي مثل علماي کنوني مي بود که هيچ چيزي از آن باقي نمي ماند. خودشان را براي مردم حجت کرده اند و به جاي اينکه کلام معصوم را به مردم برسانند مي گويند شما هيچ چيزي از روايت نمي فهميد و بايد از طريق ما به روايت برسيد. بابيت را به نوعي ديگر قائل شده اند و شما هم قطعاً همين بابيت را قبول داريد. در حاليکه در زمان معصومين و نيز در اوائل غيبت کبري هرگز اينچنين نبود. علماي قديم هم هرگز فعل و قول خود را حجت نمي دانستند بلکه روايت را به دست مردم مي رساندند. کسي مثل شيخ صدوق وقتي مي خواهد رساله بنويسد، من لا يحضره الفقيه مي نويسد که از اسمش پيداست يعني چه؟ کليني و بقيه هم همين کار را مي کردند. اما علماي کنوني به جاي قال الصادق مي گويند قال شيخ و آخوند و ملا و در نهايت هم قال أنا.
سخن بر سر اين است که چرا افعال ايشان را حجت مي دانيد؟
وقتي رهبري در شب ماه رمضان شعر مي خواند و ما رواياتي بر خلاف اين مي بينيم ديگر نبايد توجيه کنيم و بايد بگوييم کار ايشان اشتباه است.
اينکه بگوييم ايشان اشتباه ندارند، يعني وليجه ، يعني همان که بايد از او برائت جست.
سخن فقط بر سر اين است که ما هستيم و روايت، و لا غير. هيچ وظيفه اي غير از سخن معصوم نداريم.