باسمه تعالي

اولاً: اگر سواد کافي داشتيد مي‏دانستيد که قاعده اين است: "البينة علي المدعي". يعني: کسي که ادعايي دارد بايد براي ادعايش دليل يقيني و عقلي و شرعي بياورد، نه کسي که انکار مي‏کند.

ثانياً: "خانم شمس‏الديني" خواهر ناتني آقا (که در سلسله روات اين داستان است!) اين نقل را تکذيب کرده و گفته است که من چنين چيزي نگفته‏ام.

ثالثاً: خود "آقاي سعيدي" بيانيه داده و تلويحاً به اشتباه خود اعتراف کرده است (و شما هم بدان اشاره کرده‏ايد).

رابعاً: يک نفر که مريد آقايي بود همه جا تعريف مي‏کرد که آقاي ما چنين و چنان است. يک روز يک نفر رفت پيش آقا و پرسيد که : مريد شما مي‏گويد شما چنين و چنان هستيد، درست است؟ آقا گفت: نه، من چنين و چنان نيستم. آن نفر رفت پيش مريد و گفت: آقا سخنان شما را تکذيب کرد. مريد گفت: «آقا بيخود کرد! ايشان توجه ندارد و نمي‏فهمد که چنين و چنان است!!». // حالا شده داستان شما. خود اين افراد تکذيب مي‏کنند، بادمجان دور قاب چين‏ها ول نمي‏کنند!!!

خامساً: رؤسا و مسؤولان و مراجع و مقامات مي‏آيند و مي‏روند. ما بايد به فکر آخرت خودمان باشيم برادر.

همان طلبه از قم