.... ادامه ي پيام قبل....

آنگاه در قسمت «نتيجه ي بحث» نوشته ايد:

1) الکل نيم درصدي که در اثر تخمير محدود در فرآيند توليد ماء الشعيرهاي ايراني ايجاد مي شود؛ چون سکر آور نيست ضرري به حليت اين نوع ماءالشعير ها نمي زند؛ بنابراين نوشيدن آنها جايز است.

[اشکال] اگر اين مقدار الکل، کثير آن مُسکِر باشد، قليل آن، نجس و حرام است. و ايراني و خارجي بودن ماء الشعير کمکي به حليّت نمي کند. ضمناً فتواي قرضاوي در خرداد سال 89 هم همين بود که در سايت تبيان از آن به فتواي جنجالي ياد شد و بعضي خوانندگان تبياني آن را مسخره کردند.

(http://www.tebyan.net/politics_social/news/world/2010/6/8/126513.html)

2) بايد توجه داشت که ماء الشعيرهاي خارجي بدون الکل دو نوع هستند:

الف. نوعي که در فرآيند توليد، کاملا تخمير و الکلي شده و بعد الکل زدايي شده است و چون با تقطير، يک مايع نجس، پاک نمي شود بنابراين نوشيدن اين نوع جايز نخواهد بود.

ب. نوعي که در فرآيند توليد، کاملا تخمير نشده و الکلي نشده و در نهايت تنها به کمي تخمير و با الکلي حدود پنج درصد فرآوري و توليد شده است که براساس فتاوايي که نقل کرديم نوشيدن اين نوع جايز خواهد بود.

[توضيح] هيچکدام از فتاواي منقوله، اشاره به اين مطلب نکرده اند. اين الکلِ 5 درصد، ناشي از به قول خودتان «کمي تخمير» است. و فتواهاي مراجع عظام ناظر به اين مقدار الکل از اين نوع الکل نيست.

ضمنا مقايسه کنيد فتواي قرضاوي مبني بر حليت نوشيدن مايعات نيروزا با الکل نيم درصد، با ماء الشعير تخمير شده با الکل پنج درصد.