بسم الله الرحمن الرحيم
جناب آقاي پيشگر اطال الله بقائك في خيرٍ و عافية
سلام عليكم

در جواب جناب آقاي احمدي كه درباره ي علم و عمل پرسيده بود، نوشته ايد: « ثواب و ترغيبي كه نسبت به فراگيريِ علم وارد شده است به لحاظ اثر آن است و نه في نفسه » و نيز « اگر خود اين علم هم لله فراگرفته شود عبادت است ». از عبارات شما اين مطلب برداشت مي شود كه : ثوابها ي بي شماري كه براي فراگيري علم فرموده اند كه در روايتي از رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم كه آورده ايد، نيز ذكر شده است همه بخاطر عمل به آن علم است نه بخاطر ارزش ذاتي آن علم. همچنين اگر علمي قربة الي الله فرا گرفته شود، عبادت است، چه به آن عمل شود و چه نشود. ولي آن ثوابها فقط براي علم معمولٌ به است.
1- عنوان عبادت در جمله ي «و طلبه عبادةٌ» عبادتِ مصطلح نيست بلكه از ذيل همين روايت روشن مي شود كه به همان معناي ثواب داشتن است. بنابراين نمي توان قائل به تفصيل شد.
2- علم در عرف قرآن و اهل بيت عليهم الصلاة و السلام علمِ مصطلح نيست بلكه علم توحيد و معرفت است. بنابراين باز هم نمي توان قائل به تفصيل شد، به اين نحو كه بگوييم: فراگيري علوم ديني اگر به عمل كشيده شود آنقدر ثواب دارد و غير علوم ديني اگر لله باشد عبادت است.
3- علامه طباطبائي رحمة الله عليه در معناي حديث «من حفظ علي امتي اربعين حديثاً بعثه الله يوم القيامة فقيهاً عالماً» مي فرمايد كه معناي ظاهري و تحت اللفظي آن مراد است و حتي اگر حفظ كننده عالم يا عامل نباشد و فقط مانند ضبط صوت حفظ كند، باز هم فضيلت حفظ كردن همان است كه در روايت آمده و ثوابها و فضيلتهائي كه در اين گونه احاديث ذكر شده حتي مشروط به داشتن تقوي نيست بلكه خود نوعي تقوي و از مراتب آن است.
با تشكر و سپاس
محمد ذكاوت